Avontuurlijke 4WD langs the SouthWestern Circuit

Lieve allemaal,
Heelhuids teruggekomen van een (iets te) avontuurlijke 4WD tour langs the South Western Circuit van Bolivia en weer tijd voor een update.
Na aankomst in Tarija ben ik vrijwel meteen op de nachtbus gestapt naar Tupiza. Er wordt wel gezegd dat deze rit ´s nachts wordt gereden omdat het overdag te gevaarlijk is, of althans je bent je dan meer bewust van het gevaar omdat je alle afgronden, ravijnen en haarspeldbochten kan zien. Gelukkig zat ik in een comfortabele bus, maar het was inderdaad een hobbelige bochtige rit en na een keer uit het raam te hebben gekeken heb ik het gordijn maar dichtgelaten:) Heelhuids aangekomen in Tupiza kon ik nog een paar uurtjes slapen en de volgende ochtend ben ik meteen vertokken met een groep voor een 4-daagse tourtocht in een 4WD langs de highlights van zuid-oost Bolivia.
Na een kennismaking met onze chauffeur Manuel en de kok Martha vertrokken we met een groep van 5 personen (3 Franse studenten en een crazy Australier in midlife crisis) voor een lange rit naar het begin van the circuit in een 20 jaar oude 4WD, waar wel een CD speler in zat voor vrolijke Boliviaanse tunes. Onderweg stopten we op alle plekken met mooie views, zoals de valley of the moon, en hebben we gelunchd op de hoogvlakte tussen de lama´s (Petra, in tegenstelling tot Peru stikt het hier van de lama´s:). ´s Avonds hebben we overnacht in een simpele lodge op 4200m hoogte waar ook 2 andere groepen overnachten. Errug koud, maar met een slaapzak, de dekens aldaar en warme kruik had ik het gelukkig lekker warm.
De volgende dag werden we om half 5 al gewekt door Martha voor ontbijt. Om half 6 begonnen we aan een lange rit in het donker langs als eerste een verlaten spookstad op 4900m hoogte. Nog geen half uur later doorkruiste we een bevroren rivier , waarbij we na 2 pogingen door het ijs zakten en er met geen mogelijkheid meer uitkwamen. In de kou hebben we ruim 2 uur vastgezeten, waarbij Manuel uiteindelijk handmatig de auto heeft opgekrikt en we met z´n allen stenen in het wak hebben gegooid en de auto gepoogd weer te levelen. En gelukkig met succes, maar helaas dus 2 uur verloren op de al langste dag van de tour. We vervolgden vol goede moed de route en reden langs prachtige meren met allerlei verschillende zouten en mineralen (die ook gewonnen worden) en heb ik eindelijk de pecuña en een condor van heel dichtbij gezien. Om half 4 kwamen we aan bij Aguas Caliente (3 uur achter op schema), de hotspring in een prachtig uitgestrekt landschap. Aldaar hebben we besloten het nog mooiere laguna Verde te skippen, omdat we dan nog zo´n 3 uur in het donker zouden moeten rijden en niet zeker zouden zijn van een slaapplaats en avondeten. Helaas, helaas.. Gelukkig waren we wel op tijd om de geisers te zien, die ook zeer indrukwekkend waren en arriveerden we op tijd in de lodge bij Laguna Colorado op 4400 m hoogte. Nog kouder, maar gelukkig een klein kacheltje in de eetzaal en nog dikkere dekens om ons warm te houden:)
Op dag 3 hebben we uitgebreid de tijd genomen om Laguna Colorado te bekijken, wat een bijzondere roest roodbruine kleur heeft door een soort plankton wat erin leeft. Hier hebben we ook eindelijk de eerste flamingo´s van dichtbij kunnen zien, supermooi! We vervolgden de weg langs de seven coloured mountain en nog 4 meren waar opnieuw veel flamingo´s te zien waren, erg erg mooi. We hebben gelunchd met uitzicht op een nog actieve vulkaan van bijna 6000m hoogte in een bizar landschap met vreemde rotsformaties. Na een lange rit kwamen we aan in San Juan, een van de grotere dorpen alhier waar ook een mummie sanctuary te bezichtigen is en het lokale quinoa bier te koop is (geen aanrader..). We hebben overnacht aan de rand van de zoutvlakte in een zouthotel, waar alles van zout is gemaakt (muren, bedden, tafels, stoelen, echt alles) en waar we voor een kleine bijbetaling een heerlijk hete douche konden krijgen. We hadden inmiddels van andere reizigers al gehoord dat de staking en wegblokkades zich hadden uitgebreid naar Uyuni, ons eindpunt en dat dus ook de weg daar naartoe geblokkeerd was. Met Manuel hebben we geprobeerd een alternatief plan te bedenken, maar hij wilde de situatie eerst nog afwachten (mañana, mañana). Wie weet zou het morgen wel zijn opgelost (jaja).
Dag 4 werden we opnieuw vroeg gewekt om de zonsopgang op de zoutvlakte te kunnen zien en dat was werkelijk prachtig! Tot aan de horizon een wit landschap met her en der een eiland. Op een van de eilanden hebben we ontbeten en daarna over de vlakte gereden richting Uyuni. Natuurlijk is er uitgebreid gestopt voor de beroemde foto´s. Bij aankomst bij het Salt Hotel aan de rand van de Salar Uyuni was al snel duidelijk dat de gehele Salar geblokkeerd was. Er is gepoogd door de blokkade te rijden, maar onze jeep was voor dat stuk te zwaar en zakte door het zout waardoor we niet snel genoeg waren en snel weer de auto in moesten om een stuk terug te rijden. Nog 2 andere jeeps was het niet gelukt de blokkade voorbij te komen. Er volgde een uitgebreide discussie met de chauffeurs want wij hadden er weinig trek in ergens te worden gedropt waar een staking gaande is. Maar de chauffeurs beweerden niet genoeg benzine te hebben (met een kapotte meter niet te controleren) om naar een andere plaats te rijden en onze enge optie was dus Uyuni. Hoe en wat er zou gebeuren was volstrekt onduidelijk, er werd eerst maar eens uitgebreid gelunchd (!). Daarna passeerde er een andere jeep die een sluiproute wist en we allemaal werden verzocht weer in de jeeps te stappen. Enkele km verderop moesten we er weer uit zodat de jeeps met minder gewicht over de zachte ondergrond de vlakte konden afrijden. Helaas was er ook op deze route een blokkade en zagen we dat er ook van achter een bus met prostestanten naderden en de mensen uitstapten om naar ons toe te lopen. We werden als het ware ingesloten en voor de chauffeurs tijd om de confrontatie aan te gaan met de protestanten in de hoop te mogen passeren. We zagen het hele schouwspel vanuit de auto waarbij de weg nog verder werd geblokkeerd, er rookpluimen opstegen en gras in brand werd gestoken. Ondertussen zagen ook de anderen vanachter heel dichtbij komen en het was duidelijk zichtbaar dat ze bivakmutsen droegen en stokken bij zich hadden. Dit was het moment dat ik het echt niet leuk meer vond omdat we geen flauw idee hadden of deze mensen van kwade wil waren. Gelukkig wierpen ze alleen een blik op onze auto´s en bij het zien van toeristen lieten ze ons met rust. Er volgde opnieuw een heftige discussie en EINDELIJK nadat e chauffeurs hun rijbewijzen hadden ingeleverd mochten we de blokkade passeren (het was inmiddels 4 uur ´s middags) met overigens geen garanties voor eventuele andere blokkade op de weg naar Uyuni. We vervolgden de weg en kwamen GELUKKIG geen andere blokkades meer tegen en konden zonder meer problemen Uyuni binnenkomen. Hier heeft Manuel direct brandstof gekocht (nu superduur door de staking) en ik kon met hem mee terug rijden naar Tupiza (met de laatste 6 uur Boliviaanse pingelmuziek...). Dit was nog 6 uur rijden over een slechte weg, waarvan ik blij was dit niet in een bus heb af hoeven leggen. Er was overigens niet eens duidelijk of er nog wel bussen zouden vertrekken vanaf Uyuni. Om 2 uur ´s nachts kwamen we eindelijk aan in Tupiza, naar een enerverende dag. Gelukkig hebben de stakingen Tupiza nog niet bereikt en kan ik morgen zonder problemen de grens over naar Argentinie. Bolivia is echt een prachtig land, maar ik ben er helaas op een slecht moment geweest en bij de uitzichtloosheid van de gehele situatie blij dat ik morgen kan vertrekken.
Tot zover de avonturen in Bolivia!
Liefs Karin