Sucre and Maragua Crater

Lieve allemaal,
Net terug van een 3-daagse trek, dus weer tijd voor een update.
Sucre is een prachtige stad. Maandag heb ik de hele dag de tijd genomen om de stad, bekend om alle witte gebouwen, te bekijken. Ook Sucre heeft een prachtig plein met rondom in dit geval dus een witte cathedraal en parlementsgebouw en in het midden een park met palmbomen en tal van bankjes die zich uitstekend lenen om mensen te kijken. Het valt direct op dat hier een stuk minder toeristen rondlopen en dat de locals ook minder gewend zijn aan toeristen die rondkijken en foto´s maken (wordt niet altijd gewaardeerd). Omdat ik het plan had opgevat voor een 3-daagse hike naar de Maragua Krater, ben ik ´s ochtends meteen naar het bureau Condortrekkers gelopen om een en ander kort te sluiten. Ik werd zeer hartelijk ontvangen door Randall, een Australier die hier al 2 jaar bivakkeert en met wisselend succes deze non-profit organisatie runt. Helaas waren er nog geen andere reizigers voor de trek (en dus geen vertrek), maar hij had alle vertrouwen in dat die zich in de loop van de dag zouden melden (zonder garantie). Ik heb me de rest van de dag vermaakt met een bezoek aan het textiel museum, op aanraden van Randall en dat was zeker de moeite waard om te bekijken. Daarna gelunchd bij El Germen, een klein vega-restaurantje waar vanaf 12 uur locals binnenstromen voor de daghap. Dus ik heb gezellig getafeld met Bolivianen :). ´s middags ben ik naar El Recoleta gewandeld vanwaar je een prachtige uitzicht hebt over de stad en een fijn restaurant met een terras om te chillen. Daar kwam ik Sebastiaan (de buurman) weer tegen en die vertelde over de stakingen rondom Potosi die al bijna een week non-stop gaande was.. Dat zou mijn volgende stop zijn na de hike, dus t was tijd om een en ander te organiseren. En GELUKKIG had zich een Engels koppel gemeld bij Condortrekkers voor de 3-daagse hike naar de Maragua krater! ´s Avonds opnieuw gegeten bij El Germen, een lekkere quinoa schotel (overigens het enige Boliviaanse eten waar geen vlees in zit..) en na de verhalen van andere backpackers te hebben gehoord over de grimmige sfeer in Potosi, ben ik blij dat ik nog een paar dagen rondom Sucre blijf!

Nadat we ons de volgende ochtend om 8.30 hadden verzameld op het kantoor, was het eerst zaak de tassen goed in te pakken. Omdat er tijdens de trek geen lodge of voedsel is, werden kampeerspullen, kookgerei en eten verdeeld over alle rugzakken die we zelf moesten dragen. Daar zag ik enigzins tegenop, maar ik kreeg gelukkig alleen een lichtgewicht 1-persoonstent en een zak met snacks bovenop het gewicht van mijn eigen spullen. Prima te doen. Voor de 3-daagse trek was een gids geregeld die quechua spreekt, de taal van de indigenous people in deze streek, samen met Patrick een van de vrijwilligers van Condortrekkers. Naast het Engels koppel had zich ook nog een Spanjaard gemeld, dus met een groep van 6 man begonnen we aan de tour. Met een minibus reden we naar de verzamelplaats van de trucks die ons naar het beginpunt van de trek zou brengen. Dit was een ervaring op zich. Een volgepakte vrachtwagen met mensen en al hun bagage, daar werden wij nog een soort van tussengepropt en zo reden we het eerste half uur naar de plaats waar al maanden wegwerkzaamheden plaatsvinden en alleen om 12 uur verkeer mag passeren. Ik had gelukkig een plekje op een van de rugzakken en een schattig Boliviaans jongetje maakte dankbaar gebruik van mijn aanbod op schoot de komen zitten. Meteen vrienden gemaakt:) Bij de wegwerkzaamheden moesten we ruim een uur wachten, en daar zijn de Bolivianen op voorgebereid. Er ontpopte zich een ware markt naast de trucks met eetstalletjes, fruitkramen en zelfs een ijscoman:) Daarna werden we opnieuw in de trucks gestouwd, met nog meer mensen en nog meer bagage. Ik had gelukkig een plekje bovenop de rugzakken, dus naast een van de zeldzame zitplaatsen ook een mooi uitzicht:) We werden ergens in niemandsland gedropt voor de aanvang van de trek. Na de lunch hebben we ongeveer 4 uur gewandeld naar de eerste kampeerplaats. De eerste 4km was een stuk Inca-trail met de eerste views van de krater. Bij de rivier hebben we ons kamp opgebouwd en door de gids werd een simpele maar erg lekkere quinoa maaltijd bereid die we bij een kampvuur hebben gegeten, vergezeld door een groep jongetjes uit een van de local communities hier.
De volgende ochtend werden we al heel vroeg gewekt voor de lange wandeling die op het programma stond. Na een ontbijt met brinta en een warme mais-kaneeldrank vervolgden we onze wandeling naar de Maragua krater. De klim van 3 uur naar de rand van de krater werd beloond met een prachtig uitzicht en van de vallei en uiteindelijk ook de krater. Een bizar landschap met een soort pasteltinten van lichtgroen tot paars en bordeaux rood (dit is een moment voor foto´s die ik nog steeds niet kan uploaden). In de krater ligt een klein dorp, Maraga en een grot die we beiden hebben bezocht. Toeristen zijn hier nog een zeldzaamheid, dus we werden goed bekeken door de locals:) Daarna volgde een klim uit de krater en na de lunch vervolgde de wandeling naar de beroemde dinosaurus-voetstappen, heel bijzonder (Tom, ik ben vergeten welke saurus t was, maar je hebt m vast in je oude verzameling dino´s:)) Ook daar werden we verwelkomd door een lokale familie en kregen we gebakken graan als snack mee, best ok:) Nog zo´n 2 uur hebben we gewandeld naar de camp site, door een prachtige scenery in alle kleuren van de regenboog. Vlak voor het kamp werden we opnieuw begroet door een familie die op dat moment brood aan het bakken was in een steenoven. Echt superlekker, dus we hebben meteen een zak brood meegenomen voor bij de soep en voor ontbijt:) Pas om 6 uur kwamen we aan op de camp site en hebben we snel de tenten opgezet om in de schemering genoeg hout te vinden voor ons kampvuur. Dit keer werd een heerlijke pasta-maaltijd voor ons gemaakt, wat we zeker nodig hadden na 9 uur wandelen (!).

Dag 3 werden we al om 6 uur gewekt voor ontbijt na een koude, heel koude nacht. Toen ik de tent uitstapte werd ik verrast door ijs op het tentdoek! Gelukkig stond er weer warme maisdrank klaar en een klein vuurtje om weer een beetje warm te worden. We hoefden maar 3 uur te lopen, maar omdat er maar 1 keer per dag een vrachtwagen vertrekt wilden we zeker weten op tijd zijn. We waren de eersten aldaar en konden nu een beter plekje uitzoeken voor een 4 uur durende rit terug naar Sucre. Een warme, lange, hobbelige rit terug.. maar een supermooie ervaring rijker!

En terug in Sucre blijkt de staking nog steeds gaande en t wordt alleen maar erger volgens de locals. Potosi is dus geen optie als volgende bestemming en net als vele andere reizigers wordt mijn reisschema drastisch opgegooid. Ik blijf een extra dag in Sucre, bevrijdingsdag, dus geen vervoer en vlieg zaterdag naar Tarija. Deze stad ligt een soort van dichtbij Tupiza vanwaar ik de Salar Uyuni tour had gepland. Ben benieuwd hoe dit allemaal gaat verlopen.. wordt vervolgd!