Griffith Uni Rowing Camp

Donderdagochtend vertrok ik met Dave en Nathaniel naar Rainbow Bay voor the Rowing Camp. Dave is het brein achter the Griffith Uni Rowing Club, welke vorig jaar is opgericht en dit semester echt van de grond is gekomen. Dave heeft grootste plannen voor zowel het roeien in de surf als roeien op vlak water. The Life Save Club in Rainbow Bay zag wel wat in deze roeiclub en wilde graag medewerking verlenen. Het idee erachter is dat de Life Save Club meer leden krijgt (en dus meer mensen voor strandwacht) en wij de surfboten kunnen gebruiken voor de training.
Dit kamp was de eerste kennismaking met het roeien in the surf en ook een goede gelegenheid om voor de bronze medaille te oefenen. Van de 15 leden, kwamen er slechts 7, omdat bijna iedereen op vakantie was. Maar dat mocht de pret niet drukken Drie dagen hebben we op het strand rondgehangen, beetje zwemmen, beetje oefenen op een rescueboard, zeer relaxed… Hoogtepunt was natuurlijk het roeien in the surf! Ik en Lauren waren de enige meiden en wij waren, in tegenstelling tot de guys, toch wel een beetje zenuwachtig. Helemaal omdat we die middag een dvd hadden gekeken met ‘bloopers’ van het roeien, oftewel hoe erg het fout kan gaan (lees: boten die over de kop slaan, mannen die uit de boot worden gelanceerd, boten die op elkaar botsen…) Aan het eind van de middag was het eindelijk zover en gingen we om de beurt met twee ervaren surfboatroeiers het water op. De eerste sessie ging vlekkeloos en de mannen stapten helemaal excited uit de boot. Nu was het de beurt aan Lauren… Met drie mannen waagde ze zich in the surf. De golven waren heftiger dan verwacht (we waren inmiddels op een ander strand) en toen ze de tweede golf pakten werd de boot een heel eind omhooggestuwd en het volgende moment zagen we vanaf de kant dat er nog maar drie roeiers in de boot zaten… Lauren was uit de boot gevallen en zwom terug naar de kant. En toen ze uit het water kwam, zagen we tot onze verbazing dat ze de paal van de sweep (lees enorm groot en massief houten paal) bij zich, die in tweeen was gebroken! Dit was wel een hele heavy introductie in het surfboatroeien en we besloten het hier maar bij de laten. De jongens hebben de boot teruggeroeid naar Rainbow Bay… morgen een tweede kans…
De volgende ochtend lag om 9 uur de boot gereed voor de tweede sessie. Na een half uur keerde de boot met de eerste groep terug en was het mijn beurt. Ik was best zenuwachtig, na wat er gisteren gebeurd was en alle dvd’s, maar had het geluk dat Judy, een ervaren roeister, achter mij zat en me tijdens de sessie coachte. Ik moest me vooral focussen op het plaatsen van het blad in het water. En dat is niet zo eenvoudig als bij roeien op vlak water, aangezien je het goed moet timen met de golven. I caught a lot of crabs (oftewel ik snoekte om de havenklap) in het begin, maar dat ging snel een stuk beter. De rit terug naar het strand is het meest exciting. Je probeert met de crew een golf de pakken die je meeneemt tot op het strand. Dit is ook weer een een kwestie van goede timing. Ben je te laat dan neemt de golf je niet mee, ben je te vroeg dan breekt de golf op de boot, met omslaan enzow tot gevolg. Maar het geeft echt een enorme kick als je eenmaal wordt meegenomen door de golf en met grote vaart het strand op komt. Trillend van de zenuwen en de adrenalinestoot stap ik de boot weer uit. Dit is super gaaf, maar ook doodeng! Iedereen is even excited over de eerste ervaring in de surf en we trakteren onszelf op een welverdiend ijsje!
S avonds werd ons een etentje aangeboden door de Life Save Club in het restaurant boven het clubhuis, heel erg gezellig. En we besloten de avond met een potje poker in de loods. Ik had de mannen al gewaarschuwd voor mijn pokertalent ;) en het geluk was aan mijn zijde want ik veegde ze stuk voor stuk van de tafel, haha.
Zaterdagochtend begon met een onverwachte gebeurtenis. We waren allemaal vroeg op om te zwemmen, toen Nick en Nathaniel ineens een bodyboarder in het water zagen drijven. Hij was waarschijnlijk onwel geworden in het water, eemaal op het strand was geen enkel teken van leven. Lauren en ik kwamen net terug van onze surf toen we Dave (hij is life saver) zagen reanimeren op strand. De ambulance kwam niet veel later en zij namen het over, maar dat mocht helaas het niet baten. Ze hebben hem nog ‘in leven gehouden’ tot hij werd weggevoerd in de ambulance, maar we hoorden later dan ie t niet had gered. Dat was wel ff een schok en ook een besef hoe belangrijk de life guards zijn. Toen iedereen weer een beetje was bekomen van de schrik, maakten we ons op voor een tweede trainingsessie. Dit keer zaten ik met Dave, Lauren, Emilie (die net was aangekomen) in de boot. Met Pete als sweep kwamen we goed de break door, maar eenmaal op het open water voelde ik al dat de ‘swells’ veel groter waren dan gisteren. We proberen een goede golf terug te pakken, maar de zuidenwind blies ons hard de andere kant op en hoe hard we ook roeiden, met drie meiden konden we niet genoeg vaart maken om een golf te pakken. Dichterbij het strand was het gemakkelijker en hadden we een enorme golf die ons naar het strand voerde. Het verkeerde strand echter, dus we moesten door de break weer terug. Nou dat heb ik geweten. Ik zat dit keer op de bowseat (das voorin de boot) en alle omhoog/omlaagbewegingen zijn op die positie het heftigst. Net zoals je met hoogtevrees beter niet naar beneden moet kijken, zo kan je hier beter niet achterom kijken. Dat deed ik dus wel en ik zag een enorme golf op ons afkomen. Omdat ie nog niet brak nam ie ons mee omhoog, waarna de boot zich naar beneden stortte en ik een paar seconden later ook weer in de boot terecht kwam. Dit voelde als een hele lange rit in een achtbaan. Ik raakte eenmaal terug aan de praat met Pete, de sweep, en hij vertelde mij dat er op dit moment surfboten in Nederland zijn om het roeien te promoten in Europa. Mochten jullie iets horen hierover, laat t me ff weten! En mochten ze iets van een evenement hebben, ga zeker kijken want het is erg spectaculair (ook vanaf de kant)!